او دزدى ماهر بود و با چند نفر از دوستانش باند سرقت تشکیل داده بودند.
روزى با هم نشسته بودند و گپ مى زدند.
در حین صحبتهاشان گفتند: چرا ما همیشه با فقرا و آدمهایى معمولى سر و کار
داریم و قوت لایموت آنها را از چنگشان بیرون مى آوریم؟! بیائید این بار
خود را به خزانه سلطان بزنیم که تا آخر عمر برایمان بس باشد.
البته دسترسى به خزانه سلطان هم کار آسانى نبود. آنها
تمامى راهها و احتمالات ممکن را بررسى کردند، این کار مدتى فکر و ذکر
آنها را مشغول کرده بود، تا سرانجام بهترین راه ممکن را پیدا کردند و خود
را به خزانه رسانیدند...
خزانه مملو از پول و جواهرات قیمتى و ... بود. آنها تا مى توانستند از
انواع و اقسام طلاجات و عتیقه جات در کوله بار خود گذاشتند تا ببرند. در
این هنگام چشم سر کرده باند به شى ء درخشنده و سفیدى افتاد، گمان کرد
گوهر شب چراغ است، نزدیکش رفت آن را برداشت و براى امتحان به سر زبان زد،
معلوم شد نمک است!
بسیار ناراحت و عصبانى شد و از شدت خشم و غضب دستش را بر پیشانى زد بطورى
که رفقایش متوجه او شدند و خیال کردند اتفاقى پیش آمد یا نگهبانان خزانه
با خبر شدند. خیلى زود خودشان را به او رسانیدند و گفتند: چه شد؟ چه
حادثه اى اتفاق افتاد؟ او که آثار خشم و ناراحتى در چهره اش پیدا بود گفت
: افسوس که تمام زحمتهاى چندین روزه ما به هدر رفت و ما نمک گیر سلطان
شدیم، من ندانسته نمکش را چشیدم، دیگر نمى شود مال و دارایى پادشاه را
برد، از مردانگى و مروت به دور است که ما نمک کسى را بخوریم و نمکدان او
را هم بشکنیم و ...
ادامه مطلب...
تبادل لینک هوشمند 